สรรพลี้หวน เป็นวรรณกรรมท้องถิ่นภาคใต้ มีเนื้อหาหยาบโลน แต่แสดงภูมิทางกาพย์กลอนของผู้แต่ง เป็นหนังสือหายากเล่มหนึ่ง
วรรณกรรม”สรรพลี้หวน”นี้ ควรอ่านออกสำเนียงเป็นภาษาใต้ จะสามารถผวนคำได้ถูกต้องและชัดเจนมากขึ้น เนื่องจากคำบางคำไม่มีในภาษาภาคกลาง หรือภาษาที่คนใต้เรียกว่า แหลงข้าหลวง
| ๏ นครังยังมีเท่าผีแหน | กว้างยาวแสนหนึ่งคืบสืบยศถา |
| เมืองห้างกวีรีหับระยับตา | พันหญ้าคาปูรากเป็นฉากบัง |
| สูงพอดีหยีหิบพอหยิบติด | ทองอังกฤษสลับสีด้วยหนีหัง |
| กำแพงมีรีหายไว้ขอดัง | เจ้าจอมวังพระราโชท้าวโคตวย |
| มีเมียรักพักตร์ฉวีดีทุกแห่ง | นั่งแถลงชมเชยเคยฉีหวย |
| เจ้าคีแหมรูปโอเมียโคตวย | ท้าวหวังรวยกอดินอยู่กินกัน |
| มีลูกชาวไว้ใยชื่อใดหยอ | เด็กไม่ลอเกิดไว้ให้คีหัน |
| นอนเป็นทุกข์ดุกลอยิ่งคอดัน | ให้ลูกนั้นหาคู่เป็นหูรี |
| ต้องไปขอลูกสาวท้าวโบตัก | มันตั้งหลักอยู่ไกลชื่อไหหยี |
| เป็นลูกเชื้อเนื้อนิลนางหิ้นปลี | เมืองห้างชีปกครองทั้งสองคน |